سال نو شد
نوروز خوبی گذراندم جاهای زیادی رفتم حسابی خسته شدم ، خسته از تنوع مکان
و روح م تازه شد
بابام‌حالش اصلا خوب نیست
مامانم خیلی بسته و تنگ نظر شده
به شدت با هر تغییری مخالف و مقاومت میکنه
سر مسایل نظافتی کوچک ساعت‌های باید باهاش چالش داشته باشم و قانع نمیشه و کافی یکی از برادراش یک کلمه بگه آیه نازل میشه
داروهای بابام را بزور میده
میگه واسه کلیه اش بده
خسته و عصبانی مستاصل م ازش
هیچ کاری نمیتونم بکنم اچمز ام
احساس میکنم نامریی ام
دیده نمیشم
محو ام
حاشیه ام
زاپاس ام
تصمیم گیرنده نیستم
اونطوری که باید مهم نیستم
و این بهم فشار میاره ، نمیفهمم چرا ، چرا اکثر آدمها با هر آنچه که هویت دارن سر جاشون هستن
ولی من نیستم
چرا هرچقدر تلاش میکنم دست پا میزنم بازم من لایه زیرین هستم
چرا با اینکه این همه موضوع مختلف را باهم دارم پیش میبرم
بازم توی هیچ کدومش تقریبا نقش تعیین کننده ندارم
پرستاره اومده از بابام نگهداری کنه
از ای سی یو زنگ زدن که بابات داره میره بخش باید همراه بره براش
پرستاره بهم زنگ زده که شما برو پیشش سه چهار ساعت تا من برسم
به آقا س نگو ! اون بنده خدا نیاد این همه راه روز تعطیل!!!!
من بنده ی خدا نیستم؟
من که هر روز تا ۶ تا ۷ بار میرم به پدرم سر میزنم
ناهار شام میبرم
مدفوع و خرابکاری ااشو میشورم ؟ روز تعطیل من نیست؟
چرا ؟
چرا یه نفر که یه ماهه اومده اونم ترجیح اش اینه که من باید فداکاری بیشتری منم
وای روان م داره نابود میشه
این همه فشار میکشم
در بحث زندگی شخصی خودم هم همینطوره ، و هیچ جا تصمیم گیرنده نیستم
فقط خلق شدم حمایت کنم حق غر زدن اعتراض کردن نه گفتن هم ندارم
یعنی هیچ کس بر نمیتابه همه به شدت تنبیه م میکنن
من خسته ام از این من
من تا کی به این سبک ادامه میدم؟
یه دفعه میزنم زیر همه چی
حالا ببین
یه هفته است اثاث میاریم و هنوز تمام نشده
خیلی خرت پرت داریم
کم کم داره شکل خونه میشه
دلم خونه میخواد
اینجا هم دلنشین ه
ایمجا را هم‌دوست‌خ‌اهم داشت
کوچکتره ولی دوست داشتنی ه
زندگی سراسر دل بستن و دل کندن است
روزهای اولی که اومدم این خونه میترسیدم بهش دل ببندم چون از دل کندن اش میترسیدم
با احتیاط بهش لبخند میزدم چون میدونستم و مسلم بود برام که باید روزی دل بکنم
ولی ته دلم آرزو ها میکردم
که مثلا یه روز بخرمش
یه روز آنقدر پول دار بشم که اینجا مال من بشه
اینها رویا بود میدونستم ولی باعث میشد من بتونم احساس شرم را کم کنم و راحت‌تر گردو را در اآغوش بکشم یا وسایل را بچینم یا خانه را زیباتر کنم انگار که خانه ی خودم هست
بعد دیگه وا دادم ٫ دل بستم به همه جا و همه چیزش ، حتی عیوب اش برام قابل تحمل بود ، حرف و نظر بقیه هم برام مهم نبود ، من این خونه ی قدیمی ه مشکل دار را دوست داشتم ،
و بعد یه ماه پیش تلنگری خورد ، که میخواد کوبیده بشه و ساخته بشه ،
من دلم هری ریخت
سرم داغ شد
بدنم یخ کرد
بهش فکر نکردم ، انداختمش ته مغز م ، و دستور دادم هیچی نگو ، هنوز که چیزی معلوم نیست ،
اما دیدم ابهام بیشتر اذیت م میکنه پس پیگیر شدم کمی اصرار کردم ، و بله.... معلوم شد که باید جابجا بشم
وسط زمستون هنوز خستگی تعمیرات ه تابستان از بدنم نرفته ، باید دل بستگی م را ترک کنم
اما خداروشکر یه خونه دیگه پیدا کردم
کمی کوچکتر اما دلباز پنجره های قدی پر نور نوی هال ، همون که همیشه در رویاهام هست
اینم باید یه روزی ترک کنم
اینجا هم دل خواهم بست و دل خواهم کند .
زندگی سایر دل بستن و دل کندن است
یه ذره دردل کنم
یه کوچولو😊
از اول دبستان پدر مادرم بوشهر بودن و من پیش پدربزرگ مادربزرگ و خاله دای ها بزگ شدم (قبلا گفته بودم)
واسه همین بین خودم و بابام‌فاصله بود
جامعه جنوبی
هرچند به خیال خودشون روشنفکر بودن
ولی به شدت جامعه مرد سالاری بود
و بابام برادرم رو خیلی بیشتر از من دوست داشت
یعنی الان هرچی فکر میکنم به بچگی م
اصلا یادم نمیاد که من رو دوست داشته
بعدن من دوسال اول و دوم راهنمایی رفتیم بوشهر برای تحصیل
اونجا اول نوجوانی ن بود
از کرج هم رفته بودم یه روستا
خیلی ناراحت و عصبانی بودم ازش
و سر مسایل پوشش و این چیزا دعوامون میشد
بعد یه شب یه صحنه ی جنسی ه نامتعارف دیدم
تمام دنیا رو سرم خراب شد
تا مدتها به هیشکی نگفتم
بعدتر به مامانم گفتم
ولی افتادم به جنگ لفظی باهاش
یکی بدو کردن
لجبازی کردن
اونم پدری نکرد
بزرگی نکرد
هیچ درک نکرد من رو
برادرم هم توی جبهه اون بود و مراقب ه دست از پا خطا‌نکردن ه من
بعد تر نامه هاش به دختر ها و نامه هری دختر ها رو بهش پیدا کردم
مامانم هم باهاش درگیر بود
خیلی بهش نامه نوشتم
درخواست کردم که بیا مثل ی
خانواده باشیم
ولی خب نبودیم
بابام بوشهر بود ما کرج
توی خونه پدربزرگم
توی یه اتاق
تا پیش دانشگاهی آنقدر به مامان‌التماس کردم تا یه خونه اجاره کرد و مستقل شدیم
تمام اون اثاث کشی رو هم خودم کردم
چون مامانم هم بسیار منفعل بود
تا اینکه‌خونمون را ساختیم بعداز سه سال
بعدتر بازهم اختلاف مون بیشتر و بیشتر شد
چون دیگه تفاوت ی که بین من و برادرم نیذاشت زیاد بود
مثلا برای اون پرشیا خرید ولی من هیچی
اون موبایل داشت من نداشتم
البته مامانم همیشه حمایتم میکرد
خلاصه که توی تمام اون چالش ها
من همش میگفتم پیر شدی یه روز هم نگهداری ت نمیکنم
خودت بمون و پسرت
……
و اه از چرخ دوران !!!
حالا پیر شده سکته کرده الزایمر و پارکینسون داره
و من امورات پزشکی و بهداشت ش را انجام میدم
هفته ای سه چهار روز غذا براشون میبرم
مهمان هاش را میاره خونه من پذیرای میکنم
هفته دو سه بار نون می‌خرم
هماهنگ میکنم کسی بیاد خونه شون را تمیز کنه ( که به شدت مخالفند. و انتظار دارن من این کار را بکنم) مواد غذایی ارگانیک براشون میبرم
شلوار های ادراری ش را میندازم ماشین
میبرمش سلمانی و حمام
اصلاح
ش میکنم ناخن هاش رو میگیرم
خونه ابپخش و باغ شاویر را رسیدگی میکنم و اجاره های مغازه هاش را پیگیر میشم
و و و
این منی بودم که به خودم قول داده بودم و قسم خورده بودم که من از این مرد نگهداری نخواهم کرد !!!!!!
و وقتی کوتاه بهش سر میزنم
ازش میخوام ورزش کنه ، بهش پیشنهاد میدم مربی بگیرم برات بیاد باهات کاردانان کنه ،
مگه خودت چته؟؟؟؟؟
چرا خودت نمیای؟!؟
در من چی دیدن؟؟؟؟
چقدر توان داره یه آدم؟
اینها رو هفته پیش با عصبانیت بهم میگه! و وقتی بهش میگم من وقت نمیکنم
میگه برو
وقت نداری برو
منم در رو‌کوبیدم و رفتم
فرداش بازم ادامه دادم
و من نمیتونم خنثی باشم
وقتی اینطوری محبت میکنه ،
حالم بد میشه ، دلم میپیچه بهم ، احساس میکنم محبت نیست ، التماس ه ، خواهشه ، تمنا است .
من هیچ وقت خوشم نمیاد کسی بهم التماس کنه
اونم کسی که همیشه باهاش چالش و جنگ داشتم .
این تماس هاش ، صحبت های پر انرژی اش ، احوال پرسی های روزانه اش ، خواهش و التماس اش برای دیدار ، همش حال من رو بدتر میکنه
دلم میخواد فرار کنم
الان یه کارخانه داریم با درآمد مناسب
بچه ها بزرگ‌تر و مستقل تر شدن
کمی از والدین م فاصله گرفتم شاید که مستقل تر بشن
سال ۱۴۰۰ یه دوست از دست دادم
چرا هیچی ننوشتم؟
بهاره دختر داره
هنوز ندیدمش
روزها به دنبال کار های کارخانه م
برمیگردم ناهار آماده میکنم بچه ها از مدرسه میان
دو روز هم من میارم دخترک را
ناهار میخورن کلاس ها فوق برنامه شروع میشه تا حدود ۵ گاهی ۷
به نظافت میرسم از ساعت ۸ و نیم تا حدود ده پیش بچه ها دراز میکشم تا بخوابن با قصه و شعر
و بعد وقت آزاد دارم با ممرضا و فیلم تا ۱۲ یا ۱
و بعد خواب
راضی م
خداراشکر
خیلی مهارت ها ی زندگی را آموخته ام و با مهارت ها و کمک ه پول میتونم اطراف م و کنترل کنم
و خداروشکر
بیش از یک ساله که ننوشتم
خیلی از پست هام را گنگ نوشتم و نمیدونم مخاطب م کیه و چیه؟!
از ترس اینکه مبادا به آشنا اینجا باشه
سانسور کرده ام
حابم خیلی بهتره
اون روزهای سخت گذشته
ارامش دارم
خیلی عصبی ام
انقدر که دلم میخواد نباشم...خسته ام ...از اینهمه خستگی خسته ام.
هیچ پایانی برای اینهمه فشار و استرس متصور نیستم.دلم میخواد دلیت بشم.تا تموم بشه.
یکے از کابوس هایے که شبها میبینم اینه که کسے توے جمع مرا متهم به کارے یا حرفے میکنه ،و جمع را با خودش همراه میکنه و متقاعد میکنه و من محکوم میشم بعد وقتے میام با عصبانیت و گریه جوابش را بدم و از خودم دفاع کنم و دلیل کار ام را بگم ، یا صدام خیلے کم ه یا دهن ام قفل شده و باز نمیشه ، همینطور اشڪ مے ریزم و نمیتونم حرف ام را بزنم.
وقتے از خواب بیدار میشم میبینم فڪ و آرواره و دندان هایم از فرط درد ، کوفته است ...حتے شده گاهے صبح خورده دندان هایم را توے دهنم پیدا میکنم ...و دستهاے مشت شده و ناخنهایے که از فرط فشار دادن رد اش بر کف دستم سرخ شده .
دیروز رفته بودم پلی...س+....۱۰,خیلے شلوغ بود و تعداد پرسنل کم بود ، دیر به دیر راه میانداختند.دوساعت بود که نشسته بودیم منتظر کم و بیش آدمها به هم پرخاش میکردن ، یه آقاے جوان خوش لباس هیکل دار چشم با دومے هم بود، فکر کردم مشهدے باشه تیپ و مدل درشت بودنش به افغانها نمے خورد. وقتے نوبتش شد ، یه هم وطن اومد جلوش ...وقتے این آقا اعترا ض کرد ، ترکه داد و بیدارکرد که من قصد ه پرسش دارم ...و بعد صدا رو برد بالا و گفت تو ئه افغانے چے میگے ....افغان صداش در نیومد ...حتے سرش رو برنگرداند ...و هموطن شروع کرد به مشت و کتڪ زدنش ...و توهین به افغان بودنش ...باز هم افغان کوچکترین صدا و عکس العملے نشون نمے داد...همین انگار هموطن رو جرے تر میکرد ...مردم و من هم شروع کردیم به اعترا ض کردن ...فایده نکرد ...یخه ے افغان را گرفت و کشان کشان بردش که توے خیابان بزندش، ...من و دو سه نفر آقا دویدیم به دنبالش ...به سرعت دوطبقه از پله ها بردش پایین....وقتے رسیدیم توے لابے ساختمان ، نگهبان جدایشان کرده بود ...من هم رفتم بین شون ایستادم ...و رو به هموطن کلے محکوم اش کردم ...با کمترین عصبانیت و بیشترین اعتماد بنفس ے که تا حالا نداشتم ...چون تیپ ام هم رسمیه ...و قاطع حرف زدم ...هموطن صداش در نیومد...گفتم غلط میکنے به خاطر خارجے بودن این آدم انقدر توهین میکنے و میزنے ...گفت نمیزاره من سوال کنم ..منم گفتم" باید بزنی؟! حسابے سرش داد زدم ...دیگه ساکت شد و جواب نداد..... به افغان گفتم برو بالا ...گفت نه دیگه مے رم جاے دیگه ...دستش رو کشیدم به سمت پله ها و گفتم مے رے بالا کار ات رو انجام میدے بعد هرجا خواستے برو....رفت و کارش انجام شد و رفت..چندین بار با شرم تشکر و عذر خواهے کرد...هموطن هم نشست مث بچه آدم ، فقط هر چند ثانیه زیر چشمے منو نگاه میکرد...
دیشب باز هم خواب دیدم ....کسے کلامے با من کل انداخت ، و من برعکس همیشه ، بدون عصبانیت و گریه جوابش رو دادم...و اون ساکت شد و سرش رو انداخت پایین ...و من با لبخند از خواب بیدار شدم.
فکر کنم افغان برام دعا کرده بود ....قفل چونه ام باز شد..
چند روز پیش پیج آقای ظر..یف یه متن در مورد برجام نوشته بود ؛ منم نوشتم از زحمات شما سپاسگزارم،
انقدر فحش و بد و بیراه و حرف های زشت برام نوشتن!حدود یه هفته گذشته هنوزم بهم فحش میدن .
درسته که توی هر جامعه ای یه قشری این مدلی اند که سطح پایینی از فرهنگ و شعور را دارن ،
ولی این عدم پذیرش ه نظر ه متفاوت در اطرافیان و نزدیکان هم زیاد میبینم ...همش مونولوگ هست و به شدت تئوری پرداز شده اند ، هرچقدر تلاش میکنم که این تئوری ها را در بحث به سمت ه عمل و سپس نتیجه ببرم، همراهی نمیکنند ، شاید چون میدانند در عمل هیچکدام از این هزاران خطوطی که تایپ میکنند فایده ندارد و همچنان معتقدند تنها راه حل موجود برای تمام مشکلات ، از بیخ و بن کندن ه نظام ه !
این تئوری پردازی ها و دگم بودن ها چه تفاوتی با تئوری پردازی ها و دگم بودن مسئولان کنونی کشور دارد؟
همه مثل هم هستیم .فقط شغل هایمان فرق میکند .و این نظام هم برآمده از پتانسیل و ظرفیت خودمان است.
چرا آخه
چرا انقدر زندگی سخته
چرا دارم خفه میشم
از همه طرف سختی فشار میاره،
و من
دارم له میشم خفه میشم نمیتونم نفس بکشم ...
یعنی باید همه چیز رو یادداشت میکردم که الان بکوبم توی صورت اش؟
الان یادم نمیاد ...اسناد و مدارک ندارم.حافظه ام گوه گرفته است.هیچ وقت حافظه نداشتم.
من چرا شغل مستقل ندارم
چرا همش وابسته ام
چرا نیازمندم
روی پای خودم نیستم .
ضعیف هستم.
از نقش اول بودن میترسم.
نقش حامی دارم واسه همین محو ام .بعد اصلا دیده نمیشم.پنهان ام...ادعا نکرده ام پس الان هم نمیتونم ادعا کنم ...کسی برنمی تابه ادعا من رو.
گمشو....یعنی هنوز بهت ثابت نشده ام؟
چرا باید ثابت کنم خودم رو .چرا بعداز این همه سال هنوز باید خودم رو ثابت کنم.
روز و شب ه آخر قبل از برگشتن ، احساسات مختلف سرازیر میشه تو وجودم، دونه درشت هاش دلهره و ترس و دلتنگی هست...معمولا به بهانه های الکی دو سه روز برگشتن رو به عقب میندازم ،
تنها گذاشتن ه پدر و مادر ام....این ترس ه همیشگی که بدون من از عهده زندگی شان به خوبی بر نمیان...برای جبران اش دائم به خودم قول میدم که ماهی یه بار بیام بهشون سر بزنم، خودم هم میدونم نشدنیه...
بعد استرس ه زندگی روتین ام ...سر و کله زدن با بانک و صنعت و کاغذ مدرک و مردان ه قدرت و محاسبه ی لحظه به لحظه ی سود و زیان و فکر جابجایی منزل و فکر تامین مالی و غیر قابل کنترل بودن ممرضا در زمینه وسعت دادن به بیزینس و کم توجهی اش به پتانسیل واقعی مان
و روابط ه خانوادگی م ... به غیر از یه خاله و دخترعموی مامانم ...کل فامیل مادری به قول خودشون من رو طرد کردن تا آدم بشم! متاسفانه منم آدم نمیشم....
ولی وقتی استوری ها و دور همی هاشون رو می زارن توی فضای مجازی و وقتی میبینم برادرم رو همه جا دعوت میکنند ( برادری که اصل دعوا ی من به دلیل جانب داری از او بود به خاطر حرفهای زشتی که به اون زدند و من اعتراض کردم) و من حذف شده و طرد شده هستم ، غصه ام و حسودی ام میشه .با اینکه چند ساعتی بیشتر طول نمی کشه و میتونم سریع خودمو جمع کنم ولی چند ساعتی حال ام گرفته است ..
روابط ام با دوستان ام هم که به حداقل ممکن رسیده ....
تفریح ی جز کار ندارم ....
همه و همه باعث میشه دلم توی یه غروب غمناک و گرم جمعه سیزده بدر بگیره و دلم بخواد نباشم.
تحمل این همه تنوع در احساسات و همچنین حجم زیادشان برام سخته ....
از قدیم دراگ رو واسه این روزا ساخته بودن....
و گپ و درد دل ی با دوست که تقریبا شدنی نیست ...
و حتی فضا و زمان ی اندک برای ریختن چند تا قطره اشک.
یه داستان بگم؟
تا آذر ماه تموم نشده ...
دبستانی که بودم پیش پدربزرگ مادربزرگ ام بودم( تا ۱۸ سالگی همون خونه بودم) مادربزرگ ام زن محکم قوی و مهربانی بود. با اینکه خانواده پدربزرگ ام شدیدن مذهبی بودن ، پدر ه پدربزرگ ام معمم بود و ملا ، اما مادربزرگ ام بعداز مرگ یه سری از عزیزانش ، نماز و روزه را کنار گذاشته بود و حجاب نمیپوشید و پیراهن های نسبتا کوتاه تا زیر زانو با جوراب رنگ پا می پوشید و پشت سر هم سیگار میکشید ...انگار که با خدا و پیامبر قهر کرده بود...و حتی با جسم خودش هم می جنگید. به نسبت پدربزرگ ه محافظه کار ام خیلی رک پرجرات بود .همه ی آخر هفته ها تمام فامیل که تهران و کرج بودن جمع میشدن خونه ما ..شاید برایتان گفته باشم .....بساط رقص و آواز برپا بود ...یکی ویولون یکی سنتور یکی ضرب ....و آهنگ های دسته جمعی محلی شوشتری و جنوبی خوانده میشد ....از همه پذیرایی میکرد حتی زمان هایی که به خاطر ساخت خانه و جنگ و ....پول زیادی برای خرج کردن نداشت.و خودمان طی هفته فقط کوکو سیب زمینی و آش می خوردیم.
سال ۶۸ مریض شد ....تیروئید اش سمی شده بود ...کسی نمی دونست چه شده ...بیحال و ضعیف بود ....بیشتر نشسته بود و یا روی مبل دراز میکشید....من بیشتر اوقات نزدیک اش بودم....مث جوجه ی بی مادر دنبال او میرفتم....اونم من رو خیلی دوست داشت از همه ی نوه هاش بیشتر....همیشه به من محبت خاص داشت و همین دیگر نوه ها و پدرمادرانشان را نسبت به من و او خشمگین میکرد.به مامانم می گفتم من مامان بزرگ را بیشتر از تو دوست دارم ( تاریخ تکرار شده و سورنا بعداز عذر خواهی بهم میگه مامان من نانی ( لفظی که برای صدا کردن مامانم بکار میبره ) را بیشتراز تو دوست دارم....من لبخند میزنم و میگم حق داری! درک ات میکنم!)
داشتم می گفتم.....اون سالها مریض بود و کم حوصله ....درد داشت ...خیلی درد میکشید ....جلوی هیچ کس نشون نمی داد...و وقتی تنها میشدیم ...انگار که حضور من براش مهم نبود ...یا مطمئن بود به کسی نمی گم....آه که چقدر بیان کردنش برام سخته .....از درد ناله میکرد ....صحیح بگم ....مثل یه حیوان زوزه میکشید ....صدایی غیر انسانی ....پراز درد ....پراز حرف ....وحشتناک ....انگار که صدای ساییده شدن دو جسم بود ....طولانی.....و من ....از ترس میرفتم یه گوشه ی هال پشت مبل توی فرورفتگی خالی تهیه شده برای شوفاژ جنین وار گلوله میشدم .....زانو هام رو توی شکم ام جمع میکردم ....گوش هام رو میگرفتم چشمان م رو بهم میفشردم و صدای مممممممم را از بین لبهای بسته بیرون میدادم ....که صدای او را نشنوم .... و بعد که کسی میومد و او ساکت میشد یواشکی از اون گوشه میومدم بیرون .
۶ ماه آخر خیلی این حالات زیاد شده بود ....و من ....که هرگز به خاطر این فکر و احساس خودم رو نبخشیدم ....از خدا میخواستم بمیره...چون تنها بودم و هر روز شاهد درد کشیدن ...دیگه یادم نمیومد چقدر دوسش دارم ....نه ساله بودم ....تنها بودم ....سرد ام بود ...و اون ضجه ها من را تا حد مرگ می ترساند.
اوائل مهر ماه بود....به نظرم رسید که دیگه مرگ اش نزدیکه .....یهو به دلم افتاد که روز تولدم خواهد مرد! ۲۲ آذر.....از خدا خواستم ....روز تولدم نمیره. چون دیگه کسی واسم تولد نمیگیرن....یا من رو نحس تصور میکنند ....
هرشب قبل از خواب از خدا میخواستم ۲۲ آذر نمیره....التماس میکردم ...خدایا حداقل ۲۳ بشه بعداز تولدم بشه ....
۲۱ آذر رسال ۷۰، پنجشنبه روزی بود....مامانم هم از بوشهر اومده بود به خاطر حال وخیم مادربزرگ ام . همه ی خاله دایی ها بودن ...شب رفتیم دیدنش توی اتاق چون کامل خوابیده و بیرون نمیومد. کمی پیش اش بودیم و خدافظی کردیم و اومدیم بیرون ....صبح با صدای جیغ و گریه ی خاله ها و زندایی ها بیدار شدم ....اون روز تولدم بود ۲۲ آذر ماه و همه داشتن خودشون رو میزدن ....همون جا فهمیدم که فوت کرده ....همه در حال گریه و فغان بودن و من از تک تک شون می پرسیدم قبل از ساعت دوازده یا بعداز ساعت دوازده! هیچ کس جوابم رو نداد....
ساعت ۲ نصفه شب فوت کرده بود ...روی سنگ قبر اش نوشته شد ۲۲/ ۱۳۷۰/۹
در سن ۵۹ سالگی بر اثر سرطان.
مرگ اش برای من ی که خیلی بهش وابسته بودم ضربه بزرگی بود ....با اینکه علائم بلوغ نداشتم برای اولین بار پریود شدم ....و تا سالها خودم رو مقصر مرگش میدونستم .به هیچ کس نگفتم که من از خدا خواسته بودم بمیره و خدا برای اینکه به من بفهمونه چه آرزوی بیجایی کردم ، روز تولد ه من عزرائیل رو فرستاده.
الان ....خوشحالم ....من و اون به واسطه ی یه تاریخ ...تا ابد به هم مربوط ایم.
و همیشه در شب تولد م حرف مادربزرگ ام و بزرگواری ش و عزیزی ش و مهربانی ش و یادگاری های و خاطراتش هست.
یادداشتی به جا مانده از ۲۲ آذرماه
همش تقصیر ه این هورمون های کوفتی مترشحه از سر هست.
یعنی در خوش بینانه ترین قضاوت ، ۷۰ درصد تقصیر ایناست.
تا سختی نکشی، تا درد ات نیاد ، تا جیغ نکشی، عربده نزنی ...با مشت هات محکم نکوبی توی دیوار .... اشک هات شور ه شور نشه که پوست پلک هات رو بسوزونه تا به فرش نشینی تا حقارت را سرکوفت را بدبختی را با سلول سلول بدن ات حس نکنی، ترشح نمیشند! باور کن ترشح نمیشن. باور نمیکنی؟ برو بخون همه ی اونا که آخرشان تونین دارن و حالت رو خوش میکنن و احساس خوشبختی بهت میدن آروم ات میکنن انگیزه میدن مثبن اندیش ات میکنن ....اصلا یه جورایی تو تبدیل به آدمی در حد خانواده ی آقای هاشمی توی اجتماعی کلاس چهارم میکنن، همه ی اون لعنتیها ...در این صورت ه که تشریف مبارک شون رو از غدد میارن.
تا دهنت صاف نشه اینا ترشح نمیشه ...و اس همینه بهت میگن نابرده رنج گنج میسر نگردد. دشمنی که بات ندارن. همین هورمونها توی سر شاعر ترشح شده که توانسته این شعر رو توی سر ه من و تو بکوبونه.
ولی بعد از اون بلا ها .....دیگه تو آدم قبلی نیستی ...سرخوش نیستی ....یه احتیاط دائم توی احوالات ات دور میزنه .میدونی حتی این آسایش نیز بگذرد ...آرامش درد خوشی ناخوشی ....همه میگذرد...همه
این طور میشه که به شرایط بی تفاوتی میرسی ....
خب .....همش که چی؟
یادم رفت بنویسم
بالاخره وا.م را گرفتم.بخشی از بدهکاری ها را دادیم با الباقی اش مواد اولی.ه گرفتیم و بعداز دو ماه تعطیلی کارخانه را راه انداختیم.
هنوز استرس توی وجودم
هر صبح با استرس بیدار میشم بد دلشوره ....به خودم میگم تموم شد....نترس تمومه....انقباضات ام هم کمتر شده از انگشتان دست‌و فک ....ولی هنوز هست
هر دو کودک مدرسه برو شدن
با مدرسه شرط کردم که اینا باید هر روز بیان
کلاسهای در منزل هم‌بر قراره
یکی از پر ریسک ترین آدمها هستم!
منتها هنوززز زندگی سخته
هنوز وقتی برای مطالعه فیلم دیدن ...خودم ...ندارم....همش درحال دویدن ام.
خداوکیلی چرا انقدر زندگی سخته؟
قبلن هم اینو میگفتم؟زر زیادی زدم! الان رو باید میدیدم.
یه خورده پوست کلفت هم شده ام ها....ولی سخته...
بیزینس بزرگ شده و پدرمون درومده
تصوری از این حجم رسیدگی رو نداشتیم و باز مثل همیشه بی پولی و مشکل سرمایه
بانک ه بهم وام نمیده نمیدونم چرا آخه چرا؟ لج کرده؟ داستانش چیه؟
الان۸ ماهه و خیییییلی نیاز داریم بهش.
خدایا کمکم کن
بیشتر از هر وقت دیگه ای دلم مبخواد نباشم...حتی بمیرم ....
البته درد نداشته باشه که طاقت اپسیلون درد ندارم....
استرس و اضطراب مثه یه مار از توی دلم مباد بالا و دور گلوم حلقه میزنه .....لحظه لحظه ام رو با عذاب میگذرونم.....درد و رنج رو با تک تک سلول هام حس میکنم.تک تک شون.
دلم میخواد بمیرم.
زندگیم گهی شده ....گه.
این آخرین باره ....نعره زدم جیغ زدم فریاد زدم دیگه بسمه ....نمیکشم ...جسمم روحم نمیکشه .....من توان ندارم.من طاقت ندارم . من نمیتونم.
ای کاش بمیرم ....روزی صد بار اینو از خدا میخوام....
میگن هر جا که هستی نتیجه خواسته ها و آرزوهای قبلیته. من کی اینجا رو خواستم؟نمیخوام.....نمیخوام.....فریاد و فغان که نمیخوام.
کا.رن دو هفته پیش مرد.صبح رفتن در خونش دیدن باز نمیکنه ...ریختن تو دیدن توی ۳۸ سالگی سکته مغزی کرده و سرش خورده لبه ی دیوار و تمام. چقدر گریه کردم براش و دلم سوخت.....و حالا خودم چنین چیزی میخواد.....کم درد یهو .....تموم بشه بره .....
دیگه نا ی ادامه دادن ندارم.....
نمیخوام
نمیخوام
از جمله مشکلات بزرگ ام عدم توانایی صحبت کردن و به نوعی دفاع از خود است.یعنی جایی که قراره راجع به حقی از خودم صحبتی کنم ، دوست دارم کس دیگری برام انجام بده و حق من رو بگیره .این موضوع درد بزرگیه.خیلی از روابط ام به فرسودگی میره چون سنگ هامو باز نمیکنم.دلخوریم رو بیان نمیکنم.گاهی دلیل اش اینه که کامل بیخیال طرف شدم.ولی گاهی اصلا بیخیال نیستم فقط مطرح کردن برایم سخت و سنگین است.و یه دلیل اش اینه که مواقعی که حرف زدم چنان با برخورد شدید و خشن مواجه شدم و چنان داغ ام کردن که از حرف زدن و ارتباط وحشت دارم.اون سال که دخترک را باردار بودم ....سره یه حرف و بعد خشمی که نشون دادیم من و همسر به طور کامل از طرف اطرافیان بایکوت شدیم.در حدی کسی جواب سلام نمیداد و دست دراز کرده ام برای احوالپرسی در هوا معلق میماند.و ترس را که از بچگی نقطه ضعفم بوده بر من مستولی کرد.حال میبینم در تمام روابط ام اینگونه ام.وحشت از حرف زدن و مطرح کردن دلخوری یا موردی.
امشب بابت مسیله ای خواستم با خ س صحبت کنم...یه سوتفاهم بود...کلی خ ن و مامانم گفتن واش کن نگو...مهم نیست.کاریشون نداشته باش....دلیلش م که اونا هم مشکل منو دارن و اینکه چنان هیهات و حاشا پشت من کردن ....اینا داغ شده تر از منند.ولی با این وجود تماس گرفتم...و مودبانه موضوع ردگفتم...
تمام طول صحبت بغضداشتم و صدام میلرزید.
لعنتی
یاد صحبت هام با بابام افتادم که همیشه گریه ام میگ فت و خودش و سیاوش میگفتن عمه فاطمه هستی و غش غش میخندیدن و من از خودم و گریهکردن م و اونا متنفر میشدم.و هنوز وقتی میبینم حر فی که بزنم با بغض خواهد بود تصمیم میگیرم که نگم.
نوشته های قبلی رو خوندم......
چقدر تکراریه حالم.....
مشکلات تکراری....درد تکراری.....
۰را خلاص نمیکنم خودم رو.
ناتوان ام....این روزها بیش از هر وقتی خودم رو ناتوان میبینم....راجع بهش به مسائل ام حرف میزنم فکر میکنم.....بی نتیجه ....هیچ نتیجه ای نداره...عکس العمل ندارم....همه فقط توی این‌کله میچرخه.
کورتک.س مغزم ضعیفه!باید کلفت ترش کنم.
...نه بیخیال اش میشم....نه توان مبارزه دارم.توی تمام این لوپ های تکراری اینطوری ام.
خدایا یا قدرت مبارزه بهم بده
یا قدرت رها کردن رو.
دختری هستم متولد سال۶۱.