سه روز تعطیلات من هم تمام شد و دو هفته آینده رو بدون تعطیلات خواهم بود و یک نفس بیرون. این پاییز و حال و هواش هم حسابی حال من و اعضای خانواده مو گرفته. این مهاجرت دوستانم هم واقعا داره اذیتم می کنه. نمی دونم ... کار به کجا خواهد کشید؟ اعتقاداتی دارم که به هر کسی می گم بهم می خنده. اعتقاداتی ناسیونالیستی که مجبورم پنهانشون کنم. ای کاش اینقدر همه به خصوص نیروهای خوب و متخصصمون نمی رفتند ...
ظهری هر کار کردم خودمو بکشم نشد. حسرت اون موقع هایی رو می خورم که بدون وقفه نقاشی و طراحی می کردم بدون ترس از قضاوت اطرافیان ... اما الان همش در هر کاری یاد قضاوت ها می افتم و از انجام کار باز می مونم. حقا که نباید هیچ امری رو رها کرد اونوقت برگشت بهش سخت می شه. هر هنری ... هر چیزی رو ... باید با پشتکار دنبال کرد و گرنه آخر و عاقبت مثل کار من خواهد شد.
سلام این مسله که نگران قضاوتها نباشی خیلی مهمه. من هم خیلی سعی میکنم که به خاطر خودم زندگی کنم و نمیشه.
سعی یه خرده حرفای ساده و معمولی بزنی همه اش داری می نالی!