آموخته های کلاس خودشناسی- جلسه دوم

اکثر وقایع به این علت برامون نازیبا و البته ناگوار هستند چون نگاه ما بهشون نازیباست.

ما اونقدر صفحه حوادث روزنامه ها رو خوندیم و اونقدر اخبار جنگ و بدبختی و بیماری و ... شنیدیم که از زیباییها دور شدیم و هیچ به زیبایی هایی که اطرافمون وجود داره توجه نمی کنیم.

ما زیبایی رو اکتسابی یاد گرفتیم. از بچه گی مثلا آموزش دیدیم که سوسک زشته و نازیباست و بده ... به خاطر همینه که بچه های خیلی کوچیک خیلی راحت به حشره ها دست می زنند چون هنوز این مسائل رو یاد نگرفتند.

برای اینکه یک عکس العمل خاصی از خودمون بروز بدیم، نباید عجله کنیم، گاهی حتی باید سالها صبر کنیم تا عکس العمل یک واقعه رو از خودمون نشون بدیم (مثلا جواب شخصی رو بدیم و ...).

کسی رو که دوستش داریم باید رهاش کنیم. بهش اجازه ی رشد بدیم. بگذاریم بره حتی! اگر برای ما باشه، برای زیستن با ما، شکی نباید داشته باشیم که حتما بازخواهد گشت. ولی اگر به زور نگهش داریم، در واقع جسم فیزیکیش رو نگه داشتیم و هیچ وقت روحش از آن ما نخواهد بود.

انسان وقتی خودشو داشته باشه و ارزش خودشو بدونه و با خودش زندگی کنه هیچوقت به انسانهای دیگه وابسته نخواهد بود که بخواد دو دستی بهشون بچسبه و اونها رو برای خودش نگه داره.  این چسبیدن ها اصلا عشق نیست. حتی مادری که تقلا می کنه بچه شو نگه داره این عشق مادری نیست. مشکل ما در واقع اینه که فکر می کنیم در هر حیطه ای صاحب اختیاریم. نسبت به بچه مون ... نسبت به خواهرمون و یا همسرمون و ... و این اشتباه محضه.

یار اصلی هر شخصی روح درونی خودشه.

هیچ چیز در جهان مطلق نیست. برای همه چیز باید 1 درصد احتمال خطا در نظر گرفت.

هر وقت کسی رو تحقیر می کنیم و شخصیتش و وجودش رو نادیده می گیریم باید از خودمون سوال کنیم: آیا وقتی خدا برای اون شخص اونقدر ارزش قائل شده که از روح خودش در اون دمیده، پس آیا اون شخص ارزش اینو نداره که من کمی فقط کمی براش ارزش قائل بشم؟

ما باید سعی کنیم خودمون رو به جایی برسونیم که متوجه اعمالمون قبل از وقوع بشیم. افراد به چهار دسته تقسیم می شن:

1-                 گروهی قبل از اینکه اشتباهی مرتکب بشند، متوجه اشتباه می شن و اون عمل اشتباه رو مرتکب نمی شند و خودشونو کنترل میکنند.

2-                 گروهی وسط کار متوجه عمل اشتباه متوجه می شند و ادامه نمی دن.

3-                 گروهی دیگه بعد از اینکه اونکار رو تمام و کمال انجام دادند متوجه می شند و تصمیم می گیرند در آینده دیگه اون اشتباه رو مرتکب نشد.

4-                 و متاسفانه گروهی دیگه هیچوقت متوجه اشتباهشون نمی شن و تازه می گن: "نه !!! من کاملا درست رفتار کردم".

ما باید سعی کنیم با تمرین خودمون رو از مرحله ی 4 به مرحله ی 1 برسونیم.

معمولا ایده هایی که خنده دارترند، کارسازترند و به نتیجه مثبتی ختم می شن.

کودکی که بوسیده نشود، کتک را دوست دارد.

در حقیقت فردی که توجه مثبت نبیند، توجه منفی را دوست دارد چون به هرحال توجه است به او.

5 دشمن اصلی انسان که او را تبدیل به اهریمن می کند: خرکان (خشم، رشک، کینه، آز، نیاز). آز مثالش اینه که نذر پشت نذر می کنیم، به محض اینکه نذری برآورده شد نذر دیگری می کنیم. و یا می خواییم حادثه ی خوشایندی برامون تکرار بشه.

اگر ما سعی کنیم خرکان رو از خودمون دور کنیم می شیم یک انسان کامل.

خیلی از افراد در زندگی بد می بینند، شکست می خورند و زخمی می شند اما یک عده از اینها می ان با آگاهی زخم هاشونو شناسایی می کنند و درمانش می کنند و بعد به درمانگری رو می آرن مثل دی چوپرا، باربارا دی آنجلس، لوئیز هی و ... (خیلی های دیگه) و یک عده که آگاه نیستند با همین زخمها می مونند و به دیگران زخم می زنند و می شن مثلا خفاش شب و ....

ما قابل بخشش نیستیم چنانچه هر روز چیزی رو یاد نگیریم و خودمون رو اصلاح نکنیم.

ما دو جور عشق داریم: 

1-                 عشق غریزی ___ یا عشق ورزی بیش از حده و یا طرد کردن

2-                 عشق آگاهانه ___ بدانیم کجا عشق بورزیم و کجا تنبیه و طرد کنیم طرف رو.

اگر ما به سمت آگاه ورزی نریم و اعمالمون رو آگاهانه انجام ندیم اونوقت دنیا با حوادث ناگواری که برامون پیش می آره آگاهی رو به ما یاد می ده.

کتابی که خوندنش به همه توصیه می شه:   ده سر مکتوم عشق (آدام جکسون)

یا ببخشید و در قبالش چیز نخواهید و یا اینکه اصلا نبخشید. در عشق ورزی هم عینا همینه. یا عشق بورزید ودر قبالش چیزی نخواهید و یا اینکه اصلا عشق نورزید.

گاهی واقعا از دست پدر و مادرمون خشمگین می شیم غافل از اینکه اونها آنچه در توان داشتند برامون انجام دادند و بیش از این دیگه بلد نبودند.

پدر و مادرهای ما اغلب با زخمهایی بزرگ شدند که ما رو با اون زخمها بزرگ کردند.

این ما خودمون هستیم که با رفتارهامون تعیین می کنیم دیگران با ما چه رفتاری داشته باشند.

وقتی ما تصمیم می گیریم که عوض بشیم و انسان دیگری بشیم و خودمون رو از نو و اونطور که می خواییم بسازیم و رفتار کنیم، در واقع خانواده به شدت مخالفت می کنند، اونها با شخصیت گذشته ما خو گرفتند الان با تغییر به شدت مقاومت می کنند اما بالاخره با من جدید می سازند.

تغییر آسون نیست، اما اگر شکل بگیره اونوقت خودتون خودتون رو دوست خواهید داشت.

حیوانات هاله ی انسانها رو می بینند.

تمرین: سعی کنیم نقاط کورمون رو با دیگران ببینیم و پیدا کنیم.

هر چقدر خودمون رو به فطرت انسانی خودمون نزدیک کنیم، نقاط مثبت ما با دیگران بیشتر خواهد شد.

زخمهامونو باید آگاهانه زندگی کنیم نه با زخم زدن به دیگران. به عنوان مثال وقتی از مسئله ای و یا شخصی خشمگین هستیم حتما باید این خشم رو آگاهانه خالی کنیم، مثلا به جای اینکه سر بچه و همسر و دیگران به نحو ناشاسایستی جبران کنیم بیاییم بدویم، و یا بالای پل عابر پیاده ای که کسی هم نیست فریاد بکشیم و یا ظروفی که نمی خواییم رو ببریم جایی بشکنیم و ... راههای دیگه.

اگر انرژی کودکی خورده شود، کودک به روش دیگری انرژی شخصی رو خواهد خورد، مثلا اگر براش چیزی که می خواد نخریم، جای دیگری به شیوه دیگری جبران می کند: حیوانات رو اذیت می کند، یا لجبازی می کند و یا غذا نمی خورد و ... (سوال: چه باید کرد؟)

ما هیچ اجازه نداریم که بگوییم دیگری مثل من فکر کند، باید این اجازه رو بدهیم که هر شخصی آزاد باشد.

تمرین: در جدولی نقاط قوت و ضعف خودمون رو بنویسیم.

هر چقدر ملت بیشتر به ما بخندند بیشتر رشد می کنیم. (ببینید ملت ... منو ببینید ... دماغم یک مترو نیمه ... کچلم ... چاقم ... جوش دارم .... و اینها رو پنهان نکنیم ... بعدش می بینیم آخیش راحت شدم اینها رو همه فهمیدند.) در حقیقت انرژی مخفی کردن خیلی بدتره.

یک چیزی که باعث می شه نسبت به آدمها دید مثبت تری پیدا کنیم گفتگوست.

هر چقدر بیشتر دنبال زیبایی بگردیم، زیبایی بیشتری به سراغمون می آد.

زمانیکه به خودمان وصل می شیم زیبایی ها رو می بینیم.

نسل ما نسل سردرگمی است چون ما نه کامل انسانهای سنتی گذشته هستیم و نه کامل انسان مدرن امروزی بنابراین در هوا موندیم.