گله شبانه

چند شبه که محیط خونه مون واقعا برام جهنم شده و با گریه و زاری من و ابراز عجز و ناتوانیم و زود خوابیدن من ختم می شه. هر شب تقریبا با مادرم دعوا دارم و این کلاس خودشناسی در رفع این مشکل کمکی بهم نکرده تاکنون. خیلی برام دردناکه. هی هم پشت سر هم بدشانسی می آرم و بیشتر باعث عصبانیت مادرم می شم. یک شب من از دستش ناراحتم و من صدام براش بلنده و یک شب اون ... ولی وقتی اون عصبانی می شه واقعا نمی تونم جلوی خودمو بگیرم واشکهام در می آن و فردا صبحش که بیدار می شم می بینم یک جوش تازه زدم و باز سر اون جوش یک الم شنگه ی دیگری برپاست. هر چی هی می خوام بهش بفهمونم مسبب این جوشها خودشه و انرژی منفیی که از صبح تا شب بهم می ده گوشش بدهکار نیست. به اصرارش پا شدم رفتم یک دکتر پوستی که همه بهم تواتوبوس و مترو و این و اون ور توصیه کرده بودند ... کلی سه بار ازم ویزیت گرفت با مبالغ بالا و کلی جونمو گرفت تا یک نسخه کامپیوتری بدون سربرگ تحویلم داد و حالا که اینو می برم دارو بگیرم بهم نمی دند و می گن این اصلا متخصص پوست نیست خانم ... ایشون بهداشت خوندند. دیگه حال گیری از این بالاتر ... و باز امشب این بهانه ای برای توبیخ مجدد من شد. اینکه چرا به تابلوی دکترا توجه ندارم و ... می دونم که من مقصرم اما خوب شایسته اینهمه توبیخ هم نیستم. مادرم معتقده من زندگی کن نیستم و دو روزه شوهرم اگر اینجوری بخوام زندگی کنم ..... از بس که این نفوس منفی رو زد و انرژی منفی به نامزد قبلیم داد واقعا بینمون بهم خورد و حالا باز این قضایا از سر گرفته شده ... واقعا جرات نمی کنم به ازدواج فکر کنم وقتی می بینم مادرم اینقدر منفی نگره. قدرمو نمی دونه ... هر چی هی می خوام قابلیت هام رو بهش ثابت کنم بی فایده است صاف می ره و می چسبه به منفی ها و اینقدر بزرگشون می کنه که واقعا قابلیت های مثبتم یادم می ره و باورم می شه که به اون بدیی هستم که اون می گه ... اکثر اوقات دعا می کردم کاش پدر و مادری در کار نبود. بعضی از دوستانم یکی از پدر یا مادر رو ندارند و خیلی ناراحتند و در حال سرزنشم. اما دست خودم نیست واقعا گاهی از دستشون بیزار می شم و اونها رو دشمن درجه یک خودم می دونم. احساس می کنم آخر از دست اینها دق می کنم و می میرم. کاش کمی بیشتر پدر و مادرها یک چیزهایی رو می دونستند مثل نحوه برخورد با یک دختر ۲۹ ساله ...