گل

از دیشب تا حالا هر وقت نگام به قیافه مادرم می افته غمم می گیره ... ما عادت نداریم این مدلی ببینیمش ... قدیمها هم مریض می شد ... بیمارستان هم می رفت اما خوب دگرگونی این شکلی کمی برامون سخته ... انگار که با یک نخ اجزای صورتشو کشیده باشند ... و ش ش صحبت کردنش هم از همه بدتره و با اینکه نمی تونه صحبت کنه نمی دونم چه اصراری به حرف زدن داره و بیشتر از همیشه صحبت می کنه ... روحیه اش خوبه از بس ... ولی آب و غذا نمی تونه بخوره ... چون دهنش اصلا بسته نمی شه ... چشماش هم همینطور ... داره فیزیوتراپی می کنه ... تزریقات هم داره اما نمی دونم تا چند وقت اینطوری خواهد بود ... ؟

بگذارید یک تصویر گل بگذارم کمی دلمون باز بشه ...