نمایشگاه مطبوعات
سری به نمایشگاه مطبوعات زدم. هی می خوام کارهام دقیقه نود نباشه اما نمی شه. دقیقا آخرین روز و آخرین لحظات نمایشگاه رفتم. وقتی که همه غرفه دارها رو بیرون کرده بودند. نمی دونم به چه دلیل؟ همه تو خیابون و پیاده رو ولو بودند. قرار بود رئیس جمهور بیان برای مراسم اختتامیه. از شانسم یک سالن باز بود هنوز و باز از شانسم تمام نشریاتی که من به خاطرشون رفته بودم تو اون سالن غرفه داشتند. هفته نامه امرداد رو مشترک شدم و کلی از این بابت الان خوشحالم. خیلی دنبالش بودم. دیگه دو سه تایی مجله گرفتم و اومدم ...
امروز روز عجیبی بود برام ... یک نیازمندی بهم مراجعه کرد. از این تعجب می کردم چطور این آدم تو این تهران به این بزرگی منو یادش بود. می گفت دیشب از شدت بدبختی می خواسته خودشو دار بزنه که یاد من افتاده و گفته بیاد ببینم می تونم براش کاری کنم؟!!!!!! احساس می کنم خدا داره آزمایشم می کنه ولی خوب سخته. شاید واقعا ریسک باشه اما به دلم رجوع کردم دیدم بد نمی گه. کاش بتونم واقعا کاری براش بکنم. یک کار خیلی اساسی تر از کمک های نقدی ... براش دنبال شغل سرایداری و چیزی تو این مایه ها هستم. وقتی بهش کمک نقدی کردم یک مرتبه اشکهاش در اومدند. از خجالت اینکه یک مرد گنده با چند تا بچه قد و نیم قد داره از یک دختر کمک می گیره خیلی ناراحت شده بود. منم خیلی ناراحت شدم تو اون لحظه ... دلم نمی خواست دچار این حس بشه و اشکهاش سرازیر بشن ولی خوب ... دیگه چه می شه کرد؟ خدا می دونه امثال این آدمها چقدر تو جامعه زیادند. آدمهایی که واقعا قدرت خرید نون رو هم ندارند و شبها چون روی دیدن زن و بچه شون رو ندارند در پارک می خوابند.
میتو رو دوشمه. از رنگ قرمز بیزاره بچه و منهم لباسم قرمزه اما خوب چون الان دلش منو می خواد اینه که رنگ قرمز پیراهنم رو داره تحمل می کنه و روش نشسته.
یه روزی
یه جایی
یه جوری
یه کسی
یه چیزی
صبر داشته باش
صبر داشته باش
