جوشهام ذره ای بهبود نیافتند. دلم خنک شد که طرح مادرم با شکست مواجه شد. هی اصرار پشت اصرار که الا و بالله روآکوتان رو بخوری خوب خواهی شد. رفتم دکتر و روآکوتان رو برام تجویز کرد، اما تا به حال که فقط برام عوارض سوء داشته و هیچ بهبودی در کار نیست. عوارضش طوریکه که نمی تونم بنویسم. همه جام خشک شده حتی چشمام و ... حالا برید تا تهش ... خیلی بهم سخت می گذره ...

چهارشنبه گردهم آیی کمیسیون جوانان داریم و طبق معمول پرو لباس من از الان شروع شده. خوب شد دو تا بلیط اضافه گرفتم. تازه دارم با قلقهای زندگی در این مملکت آشنا می شم... زرنگی ... البته هنوز به مرحله دروغگویی نرسیدم ... امیدوارم هیچ وقت نرسم. یعنی اینکه قطعا نخواهم رسید. فقط گاهی کمی زرنگی می کنم که اشکالی نداره از نظرم ...  اون دو بلیط اضافه رو دادم به دوستانم که بلیط گیرشون نیومده بود. 

یک حس عجیبی بهم می گه زمان ازدواجم نزدیکه. نمی دونم شاید سال دیگه این موقع ... درست نمی دونم ... البته به یک شرطی نزدیک خواهد بود که من به دعوت یک بنده خدایی که میلشو از قصد به مادرم و به بهانه ای داره درخواست مثبت بدم. می دونم که نقص نداره ... می دونم که مرد زندگیه ... می دونم که اگر چیزی رو که می خواد براش ایمیل کنم یک دوستی شروع خواهد شد که به ازدواج خواهد انجامید ... به خاطر همین می ترسم و میل نمی زنم بهش که آشنایی شروع نشه چون دلم جای دیگری گیره. اونهم چه جایی؟ پیش چه کسی؟ واقعا گاهی شرمم می شه که بعد از اونهمه تجربه تلخ باز درس عبرت برام نشده، اینبار گیر یک آدم مریض افتادم، که به خاطرش دارم خیلی بهای سنگینی می پردازم...