فردا شب ...

یک حس عجیبی بابت فردا شب دارم. انگار حالا فردا چه خبره؟ نمی دونم کی ها بیان گردهم آیی ... به هر حال لباس پرو کردن من همچنان ادامه داره ... برای اینکه صدای مامانم در نیاد شبی پریدم تو حموم با شصت تا شلوار و کفش و مانتو و هی بپوش ... دیگه مامانم دید که صد ساعته اون توام شکش برده بود که چه خبره و اومد دستگیرم کرد ... گاهی فکر می کنم که شاید به همین دلایل باشه که خانمها مثل مردها در زمینه های علمی و غیرعلمی خیلی به تخصص نمی رسند و نوآوری آنچنانی ندارند و یک حالت طوطی وار دارند ... (البته به خانمها برنخوره ولی این حقیقتیه از دیرباز تا کنون) ... گمونم علتش این باشه که یک سوم عمرشون رو عاشقند و یک سوم دیگرش رو در اندوه عشق شکست خورده و دوستی بهم خورده و یک سوم دیگرش رو در اندوه اینکه چرا با شوهر فعلیشون ازدواج کردند که کلی با شاهزاده رویاهاشون تفاوت داره ... و این جریانات به خود رسیدن و چی بپوشم و چی نپوشم و از فلانی و فلان رقیبم سرتر باشم هم دغدغه های دیگرشون هست ... دیگه معلومه که مجالی برای افکار خیلی جدی از نوعی که آقایون دارند نمی مونه. دیگه ذاتها متفاوته ...

میتو پیشمه یعنی اینکه روی دوشمه ... فصل جفت گیریشه و همش چسبیده به من ... و شیطنت و ... دیگه قلقش دستم اومده و گاهی شدیدا احساس طوطی بودن بهم دست می ده .

صبح دوباره رئیس محترم منو کاشت. نیومد دفتر ... سه شنبه ها که می اد من کلی حزب الهی می شم. مانتوی بلند و مقنعه و خلاصه ... امروز هم تیپ حزب الهی زدیم و رفتیم و هی وایستادیم و آخرش دیدم نیومد ... حالا ظهری زنگ زده گفته من امروز نیومدم اون نامه فوریه (از دیدگاه خودش فوری!!!) رو بیارید دانشگاه من امضا کنم. دیگه منکه از حرص داشتم می مردم با کمال پرروی گفتم امروز نمی تونم فردا می آرم. آخه کجای دنیا اینقدر کارمندهاشون رو از اذیت می کنند؟ وقتی هم بگم پیک ناراحت می شه. توقع داره خودم کار پیک رو انجام بدم ... و این در حالیه که می دونه که چقدر سرم شلوغه و هزارتا کار دارم تو دفتر و هر دقیقه برام کلی مهمه...