چند یادداشت از همه جا ...

دنبال یک دستگاه چهارکاره ام ... و امان از روزی که بخوام چیزی خرید کنم ... کلی همه جا رو زیر و رو می کنم و کله فروشندگان رو کچل ... کلی وبگردی و اخذ اطلاعات از این ور و اون ور ... اما آخرش هم نمی دونم چه کنم ... یه جا خوب اون مدل رو می نویسند و یه جا بد ... دیگه چششمان یاری نمی ده ...

دیروز رئیس محترم بعد از دو هفته تشریف فرما شدند ... از بس نیومده بود باورم نمی شد که بیاد ... فکر می کردم چون پنجشنبه جلسه است حالا نمی آد و می گذاره همون پنجشنبه می آد ... به خاطر همین با شال رفتم سر کار و هلک و هلک کنان همه کارهامو تو راه انجام دادم ... وقتی رسیدم دفتر دیدم ای وای! در بازه ... دیگه نفهمیدم خودم رو چطوری رسوندم خرپشته و تند تند مقعنه تا شده ام رو که از شانسم تو کیفم بود و حالا تو سرم زار می زد رو سرم کردم و رفتم تو ... خوشبختانه مهربان بود ... گفتم از مهربانیش سوءاستفاده کنم و با کمال پررویی گفتم ببخشید من از عید به بعد یک در میون می آم سر کار ... چون به خاطر اینجا از کار و زندگانیم افتادم ... می خوام دیگه اینجا رو نیام ولی خوب چون نمی شه یکباره ول کنم اینه که فعلا یک درمیون میام تا فرد مناسب برای اینجا پیدا بشه ... لبخندش یکمرتبه محو شد ... و بعد موعظه سر داد که باشه! ما راضی نیستیم به خاطر اینجا شما از هدفهاتون باز بمونید ... ما هم دوست داریم شما رو در جایگاههای بالاتری ببینیم ... و ... و چه و چه و چه ... ! و در انتها افزود : اما در اینجا رو نمی شه تخته کرد و روزهای اداری باید در اینجا از صبح تا عصر گشوده باشه! خلاصه بعد از دو روز فکر کردن به این نتیجه رسیدم که منظورش این بوده که باید هر روز حاضر باشم ... خلاصه بدجور گرفتار شدم! کسی رو هم پیدا نمی کنم که بتونم جام بگذارم که خواسته های اینها رو بتونه تامین کنه ... و خودم خلاص بشم ... کسی هم پیدا بشه مطمئنم از بس نوع کارهای اینجا متنوع و دیوانه کننده و قاطی پاطی و با مسئولیت خطیره  دو روز بیشتر طاقت نمی آره ... هر چند که اولش بگن ما حاضریم! تمام بدبختی من هم همینه که این کار یک کار نرمال نیست ... فداکاری می خواد ... آخه من به کی بگم بیا از جون و عمر و زندگیت بزن بیا اینجا ... وگرنه داوطلب زیاده ...

زندگانی هم عجیب شده ... آدمهایی بودند که یک زمان به اقتضای سن کلی دلباخته شون بودم و منت کشی از ما و ناز از اونها و حالا زمانه برعکس شده ... اون آدمها خداحافظی کردند و رفتند و بعد از سالها می آن و حالا منت کشی از اونها و ناز از ما ... غافلند از اینکه من دیگه اون دختر سابق نیستم ... دختری کم حوصله شدم در خیلی از مسائلی که زمانی کلی دغدغه ذهنی و زندگیم بود  و بی اعتقاد به خیلی از دوستی ها (البته اگر بشه اسمش رو دوستی گذاشت) ... و متعجب و شاکیند از اینکه چرا تغییر کردم ...! همه چیز در حال دگرگونیه ... چه می شه کرد ... ؟!!! شاید اقتضای سن باشه و شاید حاصل تجربه و  یقینا هر دو ...

بهار داره می آد ... و فصل جوجه کشی و شیطنتهای میتو رو به اتمامه (خوشبختانه برای من البته!) خیلی براش ناراحتم که هیچوقت طعم پدر شدن رو نچشیده و احتمالا نخواهد چشید و از اون بیشتر برای حیوونهای ... (بگذریم!) گاهی با خودم فکر می کنم که حیوونها برای بدبختی کشیدن آفریده شدند نه بیشتر ... !

الان آروم رو شونه ام نشسته ... خودشو هم کلی سنگین کرده ... وقتی رو شونه امه تعادلم موقع راه رفتن بیشتر حفظ می شه ... کاش می شد همیشه اینجا باشه ... هم خودش آرامش داره و هم به من آرامش بیشتری می بخشه ... کاش می شد همینطوری برم تو خیابون و برم سر کار ... !  بهم انرژی مثبت می ده ...