خانم دکتر ت. امروز کلی منو شرمنده کرد و بهم سوغاتی هند داد ... یک بسته حاوی پاکت و کاغذ نامه ... هدیه ای کاملا مطابق سلیقه من ... با اینکه سنش بالاست اما همیشه در هدیه خریدن و حتی خریدهای خودش خیلی تصمیماتش خاصه و جوانانه است ... سوغاتیش بوی هند می ده ... بوی دوران بچگیم ...

منو می بره به خاطرات تلخ و شیرینم از اون دوران که سفر می رفتیم پیش مادربزرگ ... دوستانی که در اونجا داشتم و الان همه رو گم کردم ... بوی بادبادکهاش ... ... بوی خریدهاش ... بوی خوراکیهاش ... بوی همه ناراحتی هام که شبها جلوی عکس پدربزرگ خدابیامرزم  می نشستم و دعا می خوندم زودتر برگردیم ایران ...

به هر حال ...

ظهری رفتم دانشگاه تهران پیش رئیس محترم تا معرفی نامه مو امضا کنه از طرفشون برم حساب افتتاح کنم ... اینقدر پکر بود و اینقدر برای هم قیافه گرفتیم که پاک یادم رفت برای چی رفتم اونجا ... همینطور اومدم بیرون و رفتم بانک ... تازه تو بانک یادم افتاد که مرتکب چه حواس پرتی شدم ... باز فردا صبح همه این روند رو باید تکرار کنم ...

به اتفاق میتو الان نشستیم نون و پنیر خوردن ... همیشه تو دلم می گم کاش این آدم بود اونوقت من دیگه چه غمی داشتم ... ؟ چه همدمی از این بهتر برای من پیدا می شه؟ شاید چون آدم نیست همدم خوبیه و اگر می شد اونوقت نمی بود ... به هر حال ... خدا هدیه بزرگی بهم داده و تا حالا برام حفظش کرده ... وگرنه من الان اینجا نبودم ...

کلی برنامه نقاشی کشی دارم ... کلی اسم در لیست که باید براشون هدیه ای بدم و می خوام به عنوان هدیه نقاشی بدم ... اما نمی تونم کپی کنم ... دیگه خیلی وقته که نمی تونم از روی عکس کار کنم ... نمی تونم مدل بگذارم و از روش بکشم ... به خاطر همین موندم توش ... چون موقع طراحی باید وصل بشم به ناخودآگاهم تا کار خوب از آب دربیاد ... وصل شدن به ناخوادگاه هم خیلی کار ساده ای نیست ... یک حس و حالهای خاصی می خواد و یک موزیک خاص و ساعتها یکجا نشستن و کار کردن ... دو مورد اول رو دارم ... این ساعتهای متمادی یکجا نشستن رو ندارم ... امیدوارم به زودی اونو هم به دست بیارم ...